‘Dag meid! We bellen, appen, mailen nog!’ Ik zwaai nog een keer naar de achterkant van mijn dochter, die alweer naar het centrum van Leiden fietst. Ha, ik bof. Als ik opschiet, haal ik nog net de trein naar Utrecht. Dat mijn geluk vanaf Utrecht ook meteen voorbij is, weet ik dan nog niet. Daar kom ik pas achter als ik mezelf terugvind in een trein die ik helemaal niet hebben wilde, maar toch moest nemen. Het is het bekende liedje: seinstoringen, werkzaamheden. Kortom, chaos op het spoor.
Zelfs tot in het halletje van de trein staan de ‘omreizigers’ op elkaar gepakt. Een haring in een ton is beter af. Een jongeman van een meter of twee heeft zijn lange arm uitgestoken naar de stang boven aan de deur. Hij lacht. ‘Mevrouw, komt u maar. U past nog in mijn oksel.’
De trip gaat nog wel even duren. Gelukkig zie ik kans me tussen twee vriendelijke dames in te posten. Bij elke spoorwissel, beweegt de hele meute mee. De meest jolige types schromen niet om daar geluiden bij te maken. Woe! Zo lijkt de reis nog het meest op een uit de hand gelopen kermisattractie. Even niet aan veiligheid denken nu.
De NS en Prorail maken er een potje van. Maar, zo schrijft nu.nl, als het aan VVD, D66 en CDA ligt, komt daar verandering in. Die partijen vinden dat de NS de trajecten waarop ze de kwaliteitsdoelstellingen telkens weer niet haalt maar moet inleveren. Dan komt de markt vrij voor andere spoorbedrijven. Mij best, ik ga een auto kopen.
Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 10 oktober 2014.
zeer herkenbaar Traject Venlo-Amsterdam en retour!
Godzijdank stap ik niet pas in op station Helmond; zodoende kan ik WEL zitten..
Vervolgens staan vanaf Eindhoven naar Amsterdam, plasje doen? helaas, kan niet, geen mens komt erdoor..
Last van spataderen? Vermijd dit traject..
Tip: steunkousen aan, thuis nog even de laatste druppels laten en je gsm opladen zodat de achterban weet dat je ietsjes later bent..
Succes liefhebbende moeders, vrouwenclubjes en ander publiek.
Och Ank, wat zonde, wat doodzonde, dat je die ultieme kans hebt laten schieten, dat je de vriendelijke uitnodiging van die reus om onder zijn oksels te schuilen hebt afgeslagen.
‘Mevrouw, komt u maar…’ zei hij nog wel, vast en zeker vergezeld van een vette knipoog. Hij rechtte zijn rug en zijn sixpack tekende zich strak af door zijn nauwe overhemd. Jouw oestrogeen-productie maakte een inhaalslag, maar in die harington zag je geen mogelijkheid om in alle vrijheid te reageren en de natuur van de onderbuik zijn werk te laten doen. Je zocht een veilig heenkomen tussen twee ouwe tantes, of all people.
Zoals gezegd, doodzonde. Met een beetje geluk had die anabole reus vol met steroïden, zich die ochtend niet gedoucht en zweette hij al zijn overtollige hormonen onder zijn oksels vandaan, waar jij dan onder had kunnen staan… als je had gedurfd. Met jouw scherpe reukzin had je die dampen kunnen analyseren en je een beeld kunnen vormen waartoe zijn testosteron hem het laatste etmaal van dienst was geweest.
Wat voor een column had niet opgeleverd? Die heb je ons nu onthouden, omdat je zijn uitnodiging te verleidelijk en te verderfelijk vond.
Maar jou kennende heb je die kans niet helemaal voorbij laten gaan. Jij als schrijver bent niet op je achterhoofd gevallen. Als zich in het dagelijks leven een bron van inspiratie aandient, dan drink jij daaruit. Dat zul je tussen die twee vriendelijke dames ook wel gedaan hebben. Iets van zijn okselgeur heeft je vast geprikkeld met een verhaal als gevolg; zeker weten. Als ik jou beloof dat ik het niet verder vertel, mag ik dat verhaal dan eens lezen?
Herkenbaar Ank!
O Thij Vervoort ik wil je er graag eens over vertellen haha