Al moeilijk genoeg

Een grote man, wit haar en grijze bandplooibroek, staat voor een muurkast met jurken. Hij haalt er een paar uit en bekijkt ze één voor één. Traag en met een vermoeide beweging legt hij de jurken op een tweepersoonsbed. Hij neemt plaats op het bed en belt, zo te horen, met zijn dochter: ‘Dag lieverd, met papa, weet jij wat’, hij neemt een kleine pauze, ‘mama’s lievelingsjurk was?’ Dan komt er tekst in beeld: ‘Nabestaanden hebben het al moeilijk genoeg’, gevolgd door: ‘Monuta, de steun bij iedere uitvaart.’

In diezelfde smaak doen er van deze uitvaartonderneming naast deze commercial nog een paar de ronde. U kent vast dat tv-spotje waarin je ziet hoe een vader zijn tienerdochter van straat plukt om haar, zonder woorden, te vertellen dat ‘het gebeurd is ja’. Of de variant hierop, waarin een meisje van een jaar of twintig vanuit de luchthaven ontredderd in haar telefoon snift: ‘De vlucht gaat morgen pas mam.’

De reclamefilmpjes van Monuta mikken duidelijk op de achterblijvers na het verlies van een dierbare. Dat zijn immers degenen die zij graag in hun warme armen sluiten. De nabestaanden zijn, zoals dat heet in vakjargon: de doelgroep waarbinnen nieuwe klanten worden geworven. En klanten werven doen we door mensen te raken. Linksom of rechtsom. Marketing-technisch bekeken, een logisch verhaal.

Misschien zijn die spotjes voor mensen bij wie de dood nog een beetje uit de buurt is gebleven, best om aan te zien. Maar er is iets, waardoor ik telkens als er plotseling weer eentje langskomt, denk: ‘Nabestaand-technisch gezien, een smakeloze hap.’

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 23 januari 2015.

 

4 gedachten over “Al moeilijk genoeg”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.