Twee weken oud is de ramp met de MH17 en zoveel is duidelijk: hij haalt ons voor even uit onze vermeend veilige bubbel. Een bubbel waarin we met opgestoken duimpjes het leven vieren en denken dat we niets te vrezen hebben. We wonen toch in een vrij land? Bovendien is het vakantie.
Opeens komen we erachter dat de Oekraïne verrekte dichtbij ligt. Je vliegt er zomaar overheen op weg van Amsterdam naar Kuala Lumpur. En opeens komen we erachter dat het credo ‘vliegen is de veiligste manier van reizen’ om een dikke maarvraagt.
’s Lands leiders zeggen tegen hun vakantievrienden: ‘Sorry jongens, ik ben voorlopig nog niet terug.’ Ze proberen te doen wat van hen verwacht wordt, liefst een beetje meer. Het volk reageert in lijn met de gangbare mode bij grote drama’s. Het wil laten zien hoe erg men het voor de ander vindt en vooral samen zijn. Het brengt zijn medeleven massaal naar de straat.
Is er iets mis met die in het openbaar betuigde compassie? Met een minuut samen stil zijn op een plein? Met massa’s mensen en bloemen langs de wegen waarover de lijkwagens rijden? Nee, niet echt. Zolang het de nabestaanden maar tot steun is en niet doorschiet in meerouwen van een bedenkelijke soort.
Maar toch. Als ik de beelden zie, waarin de ene na de andere meelevende toeschouwer begint te klappen voor de stoet dofzwarte auto’s, wurmt zich een nare gedachte naar binnen: we blijven apen. Nog maar net uit de doorgeprikte bubbel en alweer bezig met het maken van een nieuwe.
Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 31 juli 2014.
Helemaal mee eens Ank!
Klopt precies Ank. We denken dat alles peace en vrij is maar er hoeft maar wat te gebeuren dan heb je het gedonder in de glazen
oeffffff, Ank. Erg scherp! Mijn dubbele en dikke LIKE heb je echt gepakt hiermee…….wat ik me persoonlijk nog afvraag…denkt men op dit moment ook nog terug aan wat er vorige week was? Of zijn we dan weer ineens massaal druk, druk, druk, als apen in de Apenheul
“Goed verwoord!
Een kriebel die je steeds meer laat schamen over menselijk gedrag.
Het doorslaan in gevoelens……want wie reageert op de slachtoffers van het Franse vliegtuig of de gevechten in Palestina!”
Nou, dat klappen, mij bekroop ook een gevoel van, waarom? Waarom hier? Waarom nu? Volledige stilte leek mij eerbiediger, maar het zal wel…..Wie weet wat een ander voelt op dat moment…