Someone is in my house. Dat is de titel die hoort bij de tentoonstelling van de Amerikaanse filmregisseur en mixed-media-kunstenaar David Lynch (1946), nog tot eind april te zien in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Een sterke titel trouwens: er is iemand in mijn huis. Dat roept meteen iets onbehaaglijks op. Zal ik wel of niet naar binnen gaan? En als ik dat al doe, ben ik dan sterker dan wat of wie ik daar aantref?

Als ik de trap oploop naar de etage waar de expositie is ingericht, passeert me een echtpaar. Zestigers. ‘Dat heb ik niet gauw’, zegt de man tegen zijn vrouw , ‘maar deze kwam echt binnen. Ik voelde hem hier.’ Hij duwt met twee vingers op een plek in zijn buik, links van zijn maag. Ik speur zijn gezicht af naar een eventuele knipoog. Maar nee, hij is bloedserieus. Dat bestaat dus: dat een tentoonstelling je niet in het hart maar in de milt raakt. Afijn, ik ben gewaarschuwd.

Vol goede moed begin ik aan mijn gang langs schilderijen en installaties. Werken die getuigen van een geest, die geobsedeerd is door wat leeft onder de oppervlakte. In een stad, in mensen, in de maker zelf. Werken ook, die bevestigen dat je deze artiest zou kunnen zien als iemand die zijn donkere kant volledig heeft weten te omarmen. Emoties als angst, agressie en wreedheid vangt hij in rauwe, vervreemdende beelden van hoofden en ledematen. En alsof die verwrongen gestaltes nog niet verontrustend genoeg zijn, voorziet hij zijn doeken bovendien van onheilspellende teksten als Bob loves Sally until she is blue in the face.

Met elk mes, pistool en vervormd lichaamsdeel dat aan mijn oog voorbij trekt, word ik meer een vreemdeling in andermans huis. Een voyeur die zich schaamteloos vergaapt aan wat hij hier te zien krijgt. En zich zo de toegang verschaft tot de krochten van het kunstenaarshoofd. Het kan niet missen: die someone in my house, dat ben ik.

Deze column is gepubliceerd in het Dagblad de Limburger op 9 februari 2019.