Mijn wasmachine heeft geen oren, toch doet ze precies wat ik wil. Alleen daarom al zou ik haar niet willen missen. Soms, als ik zeker weet dat er niemand in de buurt is die wél oren heeft, bedank ik haar voor zoveel toewijding: ‘Fijn zo meisje. Als jij loopt, ga ik zitten.’
Volgens een vriend van me is het heel normaal om voorwerpen als familie te zien. Een geruststellende gedachte met het oog op de kerstdagen. Ze is gebaseerd op een interview in de NRC met de Franse schrijver Le Clézio, geschreven door Margriet Dijkgraaf. De schrijver vertelt daarin dat hij gelooft in imaginaire families. Wat er op neerkomt dat wij allen ‘personen, objecten maar ook gebeurtenissen uit het verleden om ons heen verzamelen, waarmee wij ons verwant voelen.’ Bij hem uit zich dat in een bijzondere liefde voor zijn oude vulpen, zijn horloge en niet te vergeten de slag van Saint-Aubin-du-Cormier, waarbij Bretagne in 1488 haar onafhankelijkheid verloor.
Ik wou dat ik dat eerder had gehoord. Loop ik mij daar te schamen, omdat ik af en toe tegen mijn wasmachine praat, is het helemaal niet nodig! Er zijn nog grotere gekken en die winnen notabene de Nobelprijs voor de literatuur. Nu ik dit weet, wil ik het niet langer verbergen.
Beste mensen, ik hou van dingen met lampjes die geruststellende en verstrooiende geluiden maken. Iedereen mag dat zien. Daarom vindt u mij de komende weken op woensdag- en zaterdagavond tussen de animators van de kerstparade in Valkenburg. Met een gekleurde kerstverlichting om mijn nek zit ik bovenop mijn eveneens sfeervol verlichte wasmachine. U zwaait toch zeker wel?
Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 13 december 2013.
Die van mij Miep, Miep….
Zwaaien? Ik kom naast je zitten! (mijn 18 jaar oude Nissan Micra, mag die erbij? Daar praat ik ook tegen……ze doet het nog altijd….gelukkig.
Humor Ank, deze column,
Ken het! Mijn auto heet Truus en die doet het nog steeds goed!
Maar eh, verder wel alles goed?
Een collega van me antwoordt standaard op deze vraag: bijna alles. Waarop ik het dan vertik om te vragen: hoezo bijna? Ja hoor Gard Simons, bijna alles.
Hoezo bijna?
Kletst tegen haar stofzuiger. *zwaait naar Ank*
Onze kerstboom (die wij nog in huis moeten halen) krijgt de naam Mr. Prickly, klinkt wat deftiger dan Herbert, de kerstboom een aantal jaar geleden…
geweldig geschreven en gedeeld
Ank, lang geleden hoorde ik je aan de andere kant van de deur zoete woordjes prevelen. Die waren zo zoet dat ik dacht dat je een heimelijke minnaar in je slaapgedeelte had toegelaten. Mijn verdenking werd versterkt door de elektrische apparaten die je inschakelde: wasmachine, stofzuiger, haardroger, etc. Het lawaai moest die lieve woordjes overstemmen.
Op de uitkijk heb ik nooit een foute minnaar kunnen betrappen. Dat pleitte voor je. Maar helaas kon ik in arren moede niet anders dan je voor gek verklaren. Er zat niets anders op.
Na vandaag weet ik beter en moet ik me bij je verontschuldigen.
Humor Ank! Ik zwaai mee 🙂
Wat een lekker stukje… In ons allemaal zitten imaginaire vriendjes verborgen met wie we hele gesprekken voeren. Het leuke van dingen met lampjes is dat ze soms ook nog even naar ons knipogen!