Een paar coupletten

Illustratie: Annemiek Janmaat

Als er één woord is waarvan ik niet begrijp dat het elke drie zinnen valt, dan is het gamechanger. Met spelletjes heeft dit niets te maken. Sinds de poorten van de hel opengingen in Parijs, voelt het alsof ik bij een dokter heb gezeten. En dat daar, bij het zien van de laatste foto’s, pas echt tot me doordrong dat het goed mis is.

‘Il est cinq heures, Paris s’eveille’ zong Jacques Dutronc in 1968. Een paar coupletten, meer had hij niet nodig om de stad treffend neer te zetten. Parijs zoals wij dat kenden. Als een stad waarin je plezier kon maken, onbezorgd kon uitgaan en dansen. En de kater de dag erna voor lief nam.

In een poging dat vertrouwde beeld even terug te halen, luister ik naar dat lied. In het ritme van een lichte galop, bezingt Dutronc de beelden en geuren van de stad in de vroege morgen. Zijn pad voert ons langs de bezemwagens. Een verlichte Arc de Triomphe. De Eiffeltoren ‘met nog koude voeten.’ Hij kijkt binnen bij de clubs waar, even vrij vertaald, de striptease-danseressen zich weer kleden voor de dag. Het ruikt al naar koffie en vers gebakken brood. Paris s’ eveille, de stad ontwaakt en Dutronc zingt. Over nog lege stations, de eerste ochtendkrant.

Ik hoor iets in het lied, wat me eerder niet is opgevallen. Tenminste, niet zo duidelijk. De melodie van een dwarsfluit, die als een vrije vogel rondfladdert boven de stad. Vrolijk, ongrijpbaar en frivool. Ze klinkt als de speelse ziel van de stad, die zegt: krijg mij maar eens te pakken.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 20 november 2015.

 

 

4 gedachten over “Een paar coupletten”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.