Eenvoudig

Behalve een vijfsterren-landschap heeft Geulle nog iets waardoor ik, terwijl ik hier rondloop, telkens denk: dat ik dit niet eerder wist! Het dorp houdt net als ik van het geschreven woord. In brons gegoten, met plakletters op de ramen bevestigd of in steen gebeiteld. Je komt het allemaal tegen.

Op het Marie Koenenplein in Geulle-Beneden staan twee plaquettes als herinnering aan Marie Koenen en Felix Rutten, het schrijverspaar dat hier een tijdje woonde. Hun bronzen hoofden staan pal tegenover elkaar, maar kijken elkaar net niet aan. Twee ramen van het appartementencomplex een paar stappen van het schrijversduo vandaan, dienen als de glazen bladzijden van een boek. Een pagina voor haar en eentje voor hem. Beiden bezingen ze de charmes van Geulle. Felix Rutten met een dichterlijk hart voor de Maas in het landschap: ‘…waar zij schitterend onder de zon, als van zilver ligt ingekerfd in het groene land…’ Marie Koenen met gevoel voor gemeenschapsverhoudingen: ‘…Garvershof met z’n woonhuis en bijgebouwen, z’n tuinen, weien en boomgaarden, lag binnen z’n muren en heggen als een stad binnen haar wallen…’ Glijbanen door de tijd, zulke zinnen.

In Geulle-Boven, op de kop van de Snijdersberg ligt een groepje huizen rond een brink. Eén ervan springt in het oog vanwege zijn voorname voorkomen. Het dak draagt zware rieten matten en de bovenlaag is met witte planken bekleed. Klimop bespeelt het muurtje er omheen. Alleen de ingemetselde gedenksteen is vrijgeknipt, waardoor de tekst nog goed te lezen is: ‘Hier woonde Mevrouw v.d. Meij (1881-1955). Zij ging weldoende rond.’ Een leven in vier woorden. Zoiets blijft hangen. De buurman ter plaatse, hij woont hier al 85 jaar, bevestigt wat ik al vermoedde: ‘Mevrouw v.d. Meij heeft veel goeds voor de buurt gedaan. Een verpleegster die net zoveel wist als de dokter.’

Via het bos weer terug naar Geulle-Beneden, naar het bankje bij het kanaal. Even naar de boten kijken. Wat daar zo fijn aan is? Dit: die voorbijglijdende schepen verwijzen naar gebeurtenissen, groot en klein, op mijn eigen levenslijn. Met hun voortgaande beweging over dat kaarsrechte kanaal leggen ze woordloos de werkelijke aard der dingen bloot. En die is geruststellend eenvoudig. Je ziet iets komen. Het is er. En dan opeens niet meer.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 23 juni 2017

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.