Fluitjes en pannen

Bij de ingang van de Mercado, de overdekte versmarkt in Alicante-stad, staat een man van een jaar of vijfenvijftig. Ondanks dat zijn gebit meer gaten telt dan tanden, oogt hij verzorgd. Schone spijkerbroek, gestreken overhemd met streepjes.Voor zijn buik houdt hij een kartonnen bord met de tekst Busco trabajo, ik zoek werk.

Verderop staat een groep plaatsgenoten op de stoep voor de BBVA-bank. Mannen en vrouwen van mijn leeftijd. Ze hebben hetzelfde probleem als de man met het bord: ze zitten zonder werk en zonder geld. De groep is een burgerinitiatief dat zichStop desahucios, Stop de huisuitzettingen, noemt. ‘Een woning is een recht en geen privilege’, dat is waar ze voor staan. De demonstranten zijn gewapend met schelle fluitjes, pannen en pollepels. De voormannen roepen hun ongenoegen versterkt door megafoons naar de bankiers. Ze willen onderhandelen over het je-kunt-de-straat-op-beleid van de banken, waarvan zij de dupe zijn. Helaas. De bankiers houden zich veilig binnen, achter door de politie gebarricadeerde deuren. De burgers zijn woedend, maar wel strijdbaar en samen.

De snerpende fluitjes reiken tot diep in het centrum van de stad. In Spanje hoef je niet lang te zoeken naar de gevolgen van de crisis. Als je ogen en oren hebt, kun je er niet omheen. In Nederland is dat anders. Daar zit de pijn, veroorzaakt door verlies van werk, goed verstopt achter de voordeur. In een hoek van de kamer zitten de werkzoekenden achter een pc en schrijven de zoveelste brief. Ze voeren hun strijd stil en veelal los van elkaar. Nederland is een prachtig land, zo rustig ook.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 5 september 2014.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.