Klazenknijpster

Op de vensterbank van mijn werkkamer staan vijf chocoladebruine pietenkoppen. Alvast gekocht voor Sinterklaas. Vijf melkchocolade bollen, versierd met een rode mond, donkerbruine ogen en een knalgele kraag. De hagelslag bovenop doet het goed als suggestie van een bos zwarte krullen.

Wat bezielt de Geleense klazenknijpster, zoals het bewakingsfilmpje van de Plus laat zien, om een rijtje chocolade Sinten één voor één tussen haar vingers te vermorzelen? Ze waant zich onbespied, handelt trefzeker en beheerst. Het doet me denken aan een scene uit The Color Purple. In die film is Whoopi Goldberg als slavin-echtgenoot Celie net zo trefzeker en beheerst, als ze in een glas water spuugt. Een consumptie, die ze even later aanbiedt aan haar nietsvermoedende schoonvader. Lekker puh, dat gevoel.

Misschien heeft de Geleense dame, de goedheiligman ooit leren kennen als een goedgeiligman en is dit haar zoete wraak. Je weet het niet. Voor hetzelfde geld heeft ze gewoon af en toe de onbedwingbare neiging ergens in te knijpen. Zomaar. Dat kan. Ik heb het zelf ook, vooral met noppenfolie.

Het Sinterklaasfeest is dus niet voor iedereen zonder meer lol. De een ruikt bij de gedachte aan de schoot van een heilige, andere dingen dan pepernoten. De ander projecteert oud zeer vanuit een ver slavenverleden op een donker Pietenhoofd. Mogen de gekwetsten het feest bederven voor de onbevangenen? Lijkt me niet. Maar mogen die laatsten dan een beetje begrip hebben voor de zielenpijn van anderen? Zwarte Celie heeft gelijk: paars is ook een mooie kleur.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 21 november 2014.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.