Luttele maanden

Echt kennen, deed ik haar niet. Maar zoals dat gaat in een dorp, had ik natuurlijk wel gehoord van het drama dat haar trof. Een enge ziekte had haar lichaam, amper dertig jaar oud, uitgezocht om in te wonen en gedroeg zich daar nu als een woeste kraker. Hij ontzag niets, het ging immers om een paar luttele maanden. De mensen zeiden: ze is dapper, waarschijnlijk krijgt ze kracht van boven. Dat hoopte ik dan maar.

Het was zonnig en toevallig voerde mijn weg langs haar huis. Met een hoofddoek getooid, sopte ze net de ramen. Wie niet beter wist, zag een fleurig tafereel. Jonge vrouw, lekker in de weer. Ik groette haar en fietste verder. Beladen nu, met een onuitgesproken vraag. Waarom wast iemand nog ramen als ze weet dat het morgen haar laatste dag kan zijn? Waarom niet de voeten op tafel, glas wijn erbij en de boel de boel?

Voormalig Denker des Vaderlands, René Gude is deze maand gestorven. Daardoor leefde hij volop in de media. Tot op de dag van zijn aangekondigde dood, bleef hij doen wat hij altijd al deed: nadenken. Waarom, dat verklaarde hij zo: ‘Door min of meer door te gaan met wat je altijd deed, stem je in met hoe je het gedaan hebt.’ Dus zo zit het. Door niet opeens iets heel anders te gaan doen, zeg je voluit dat je leven zinvol was. Voor Gude is het zonder twijfel waar. Of het daarmee ook voor anderen zo is? Vast wel. Waarom klinkt het anders zo gruwelijk geruststellend?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 27 maart 2015.

 

2 gedachten over “Luttele maanden”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.