Toen ik mij honderd jaar geleden voorbereidde op het life-event dat bevalling heet, liep ik rond met een prangende vraag: ‘Hoe krijg je zo’n baby er uit?’ Het was een vraag waarop ik in geen enkel naslagwerk een bevredigend antwoord vond. Daarom toog ik ermee naar mijn moeder, zesvoudig ervaringsdeskundige op dit gebied. Haar antwoord liet zich samenpersen tot één geruststellende zin: ‘Je moet maar denken: er is er nog nooit eentje blijven zitten.’ Kijk, daar kon ik wat mee. Sindsdien ben ik dan ook faliekant vóór de inzet van ervaringsdeskundigen. Niet alleen binnen de gezondheidszorg, maar ook daarbuiten.

Sinds mijn verhuizing naar een kleiner optrekje noem ik mij zonder blozen ervaringsdeskundige op het gebied van de ontmeukerij. Met de hand op mijn hart zeg ik: u hebt die boeken van opruimgoeroes als Marie Kondo of James Wallman niet nodig. Mijn ervaringen krijgt u gratis en voor niets. Doe er vooral uw voordeel mee.

In mijn nieuwe ontmeukte leven, had ik bedacht, was nog plaats voor twee kleine vazen: een paarse en een rode. De twintig exemplaren die als gevolg van dit beleid boventallig werden, liet ik achter bij de Kringloop. Daar was niks moeilijks aan. Ik weet nog dat het zwaar verlicht klonk toen ik zuchtte: ‘Hèhè, die ben ik alvast kwijt.’

Moeilijk werd het pas toen er bezoek voor de deur stond dat zijn gezicht verstopte achter een flinke ruiker. Bloemen met exotische namen en stelen zo lang, dat ze me deden denken aan de benen van Grace Jones. Kortom: een bos waar je u tegen zegt. Maar bossen waar je u tegen zegt, passen niet in kleine vazen. Nee, zelfs niet in twee. En om de bloemen nu te plaatsen in de plastic emmer, waarin een uur geleden nog een poetsdoek zwom? Dat leek me ronduit communistisch.

Afijn, na een kleine omdenk-borrel waren we eruit: ‘Als de vaas niet naar de bloemen komt, komen de bloemen naar de vaas.’ Waarna het -werkelijk waar- opeens een makkie was, ergens tussen knie en heup, de stelen te amputeren.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 12 mei 2018.