Turkey-blues

Dit stukje is alleen bedoeld voor vrouwen.  Vooruit dan: mannen die in staat zijn om met enige distantie, rustig en slechts lichtjes voorovergebogen, naar het nietsverhullende schilderij L’origine du monde van Gustave Courbet te kijken, mogen ook verder lezen.

Een bevriende sopraan vertelt mij, dat ze op een avond met een aantal collega-zangeressen heeft afgesproken, om elkaars ‘bron der bronnen’ te bestuderen. Niet zomaar even snel broekje omlaag broekje omhoog, nee: uitgebreid en met gepaste aandacht. ‘Dat is weer eens wat anders dan een tupperwareparty  opper ik nog, maar ik laat mijn luchtigheid al snel achterwege, omdat ik merk dat het om een serieuze activiteit gaat, bedoeld om het eigen lichaam en dat van de ander beter te leren kennen.

Aan het eind van de avond komt het gezelschap tot een gemeenschappelijke conclusie: ‘Iedereen is anders. Echt, bij iedereen is het heel anders!’ Je verwacht het misschien niet, maar voor mij is dat een verrassing. Een eyeopener zogezegd. Want net zo min als ik me afvraag, hoe de eilandjes van Langerhans er uitzien bij andere vrouwen, heb ik me nooit eerder de vraag gesteld, hoe het er bij hen daar downunder uitziet. Maar goed.

Ik ben deze vriendin dankbaar voor haar openhartige lofzang. Sinds zij mij heeft verteld over het verschil tussen de alten en de sopranen, ben ik een wijzer mens. En kan ik andere vrouwen, die mij bezorgd toefluisteren: ‘Sinds de geboorte van Pieke en Mieke ziet het eruit, alsof er een kalkoen naar buiten kijkt daar beneden’, al snel geruststellen. ‘Plastische chirurgie? Ben je gek? Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, ook al hangt het ondersteboven.’

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 20 december 2013

13 gedachten over “Turkey-blues”

  1. Mooi ANk! Aan mijn lijf, geen polonaise, uhh, geen cosmetische ingrepen, doen met het geen je gegeven is, of ik dat met mijn vriendinnen wil delen??/, Geef mij maar een kalkoen met kerst (die van de poelier) 🙂

  2. Hoi Ank,

    Deze column raakt een heel gevoelige snaar.
    Het was in de vierde klas van de lagere school. In de aardrijkskunde les. De meester behandelde de topografie van Duitsland. Hij stond met zijn lange aanwijsstok voor de kaart van ons buurland en wees de grote steden, rivieren en gebieden als het Roergebied aan. Klassikaal moesten we zijn benoemingen herhalen.
    Zo ook het Zwartewoud in Zuid-Duitsland. Toen we uitgescandeerd waren stapte Wim Smit uit zijn bank en verklaarde plechtig: ‘Meester, het Zwartewoud zit bij een vrouw tussen haar benen.’ Wim was al twee maal blijven zitten, maar van andere zaken dan schoolse wist hij meer dan wij.
    De meester heeft Wim toen met zijn aanwijsstok het klaslokaal uitgeslagen. Toen was dat nog een heel legale en veel gebruikte methode om de orde te handhaven.
    Deze actie staat me nog helder voor de geest, heeft zelfs een licht trauma bij me veroorzaakt. Ik dacht dat de wond na zoveel jaren genezen was, maar jij hebt hem weer open gereten. En dat vlak voor de feestdagen. Je bent bedankt.
    https://www.facebook.com/photo.php?fbid=738402659520400&set=p.738402659520400&type=1

  3. Doet me denken aan de feministische tijd toen vrouwen dit ook samen gingen bekijken met een esculaap of hoe heet dat apparaat ook al weer! Vreemd dat we ons eigen lichaam zo slecht kennen!

  4. ‘Je moet toch wat met die Kerstdagen’. Zo is dat! Zou die Gustave Courbet elk haartje apart geschilderd hebben? Dat linker been ligt er raar bij. Alsof het eindigt in een geamputeerde stomp.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.