Vreemde vogel

Illustratie: Annemiek Janmaat
Illustratie: Annemiek Janmaat

Mijn blik gaat over de tientallen foto’s die met grijze ducttape zijn vastgeplakt aan het monument op de Place de la République, hartje Parijs. Foto’s van jonge mensen met namen als Lola, Cécile en Lucie. Op de trappen staan potjes vol regenwater. Er drijven kaarsjes in met zwarte lonten. Tussen al die potjes in verschillende kleuren en maten liggen bloemen, knuffeldieren en in plastic gehulde A4-tjes met de oproep: ‘Blijf van onze kinderen af.’ Onvertelbaar treurig.

Iemand tikt zachtjes op mijn schouder. Als ik me omdraai zie ik een man van een jaar of zestig. Hoewel, de pezige nek zou ook kunnen horen bij iemand die tien jaar ouder is. Zijn gezicht heeft, met een hoofdrol voor de blonde krul die op zijn voorhoofd plakt, iets tragisch en komisch tegelijk. Het magere lijf woont in een geel T-shirt, dat op zijn plaats gehouden wordt door een lichtbruin pak. Alles is een maat of drie te groot. Een vreemde vogel, deze man. En dan heb ik het nog niet gehad over zijn roze geverfde lippen en met goud bespoten schoenen. Ik kijk om me heen. Is er iemand in de buurt die bij hem hoort? Iemand die het voorzien heeft op mijn tas misschien? Nee. Behalve een paar toeristen en mijn vriendin met wie ik hier rondloop, is er niemand te bekennen.

De man wijst naar zijn camera en kijkt me vragend aan. Of ik een foto wil maken. Uit de grote tas die aan zijn schouder bungelt, steekt de kop van een hondje. In diens ogen, dezelfde blik als van zijn baas. ‘Poussez ici’ wijst de man en hij doet een pas naar achteren. Ik zoek hem in het venster.

Op het moment dat ik het tweetal in het kader gevangen heb, zie ik pas goed van wie ik hier een kiekje maak. De meest aandoenlijke Fransman ooit. In de hoop dat hij geen gedachten kan lezen, zodat ik me niet hoef te schamen voor mijn aanvankelijke argwaan, geef ik hem zijn camera terug. ‘Voilà,’ zeg ik, nog wat beduusd over het plotseling opduiken van zoveel zachtheid. Waarop hij antwoordt met een uitgestoken hand: ‘Merci madame, je m’appelle Emmanuel.’

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 18 augustus 2016.

 

 

 

 

Een gedachte over “Vreemde vogel”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.