Er geldt hier maar één verkeersregel. Die luidt: duw je ertussen, als je vindt dat je lang genoeg gewacht hebt. De enige rijstijl die je hier letterlijk verder brengt, laat zich nog het best omschrijven als ‘rijden met de ellebogen.’ In Palermo zie je maar weinig auto’s die niet aan weerszijden geschaafd of gedeukt zijn. Wie zich hier druk maakt over een schrammetje meer of minder is een watje of een zure Hollander. Kiest u maar.

Op de mercato della vucciria schreeuwen jongens met slechte gebitten en mannen met een moeilijk te duiden oogopslag zich de longen uit het lijf. Hun groente, fruit of vis moet aan de man. Je kunt niet langs de kraampjes lopen en denken: mooie druiven -het lijken wel pruimen- maar ik hoef ze niet. Nee, je moet ze wel! Alles waar water in zit, is in deze verhitte stad niets minder dan een teken van de Schepper. Druiven, kersen, meloenen. Koop ze of je sterft nog voor het avond is.

Op een klein kwartier dwalen vanaf de markt: veel mensen die met een treurige blik een hand ophouden. Je komt geen kerk binnen zonder er minstens twee teleur te stellen. Broeierige boetiekjes met de rolluiken dicht. Oude mannen, kromgebogen in kleermakerszit op een dekentje, omringd door prullaria als asbakjes, potloden en plastic waterpistolen. Spullen die eruit zien, alsof ze ergens inderhaast bijeen werden gegrepen. De straten zijn bezaaid met vuilnis. Het ruikt er naar rotte vis, uitlaatgassen en containers die al maanden niet meer sluiten.

Ik wil kort zijn over deze stad. Mocht u toevallig een bezoekje overwegen: doe het niet. Verzin iets anders. Ga venkel plukken, klim in een parasolden of tel de blaadjes van een eucalyptus. Doe alles, maar behoed je voor Palermo hartje zomer. En al helemaal, wanneer je talent hebt voor verdwalen.

Deze column werd gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 21 juli 2018.